Wiem, że mój ostatni wpis o Dominikanie był długi i nie wszyscy dotarli do końca :) Nawet przez pewien czas zastanawiałam się czy nie podzielić artykułu na dwie części, ale ostatecznie doszłam do wniosku, że nowa nazwa bloga oraz jego szata graficzna zobowiązuje mnie, do czegoś naprawdę wyczerpującego i godnego Waszej uwagi.
Dziękuje wszystkim, za miłe wiadomości. Wiem, że nowy blog przypadł Wam do gustu. Dziękuję również za wszystkie uwagi, które są dla mnie bardzo cenne. Na pewno już niedługo, zgodnie z Waszymi sugestiami, pojawią się kategorie tak abyście łatwiej mogli znaleźć starsze wpisy.
Dzisiaj co nieco o umilaniu sobie wolnego czasu w dobie kwarantanny. Wiem, że termin „kwarantanna” oznacza bardziej czasowe i przymusowe odosobnienie ze względu na możliwość zachorowania, ale termin ten z wiadomych przyczyn) mocno zakorzenił się teraz w naszym rodzimym słowniku. Ciekawa jestem jak Wy nazywacie ten czas #zostanwdomu? ja często mówię o „przymusowym urlopie „czy „chwilowej przerwie”. No właśnie. Co tu robić, kiedy dokładnie wysprzątaliśmy każdy zakamarek naszego domu, powyrzucaliśmy niepotrzebne graty, które przerzucaliśmy do tej pory tylko z kąta w kąt? Ja postanowiłam w końcu przysiąść do skarpetek i rękawiczek, które samotnie nie mogły odnaleźć swojej drugiej połówki i odpaliłam swoją golarkę do swetrów, aby z pieczołowitością oczyścić czapki oraz szaliki ze zmechaconych grudek, które nazbierały się podczas ostatnich zimowych sezonów. Kiedy już chata została ogarnięta, może w końcu zacząć konsumować nasz wolny czas według znanej duńskiej filozofii Hugge? Tylko kiedy? Troje dzieci i e-learning? I wszystko postawione na głowie, bo teraz cała nasza praca przeniesiona jest do domowego biura i ogranicza się do własnego laptopa? Jak być szczęśliwym bez bliskich i spotkań z tymi których kochamy czy darzymy przyjaźnią od wielu lat?
Nie ma na to złotej recepty ale myślę, że skupienie się na domownikach i małych przyjemnościach na które do tej pory nie mieliśmy czasu- może okazać się naszym małym sukcesem.
Co to jest w ogóle to słynne „hygge”? Tak jak już wspomniałam termin ten oznacza duńską filozofię życia pełną szczęścia i bliskości. Okazuje się, że każdy z nas ma swoje, osobiste „hygge” z tym, że w naszym współczesnym, pełnym emocji i stresu życiu, ciężko nam dostrzec te jakże ważne dla nas momenty; kiedy spotykamy się z przyjaciółmi, oglądamy ulubiony film czy czytamy książkę po którą w końcu mogliśmy sięgnąć z półki domowej biblioteczki. Pytanie brzmi? Czy w tych chwilach rozluźnienia umiesz to docenić i w pełni z tego korzystać? Pamiętać, wspominać, dzielić się przeżyciami z najbliższymi? Myślę, że prawie każdy gotuje, uczęszcza na dodatkowe lekcje nauki języków, tańca czy uprawia sport. Ale czy naprawdę kiedykolwiek czerpaliście z tego niekłamaną radość? Ja zauważyłam, że przez nasz napięty rodzinny grafik, biegaliśmy tylko od jednych dodatkowych zajęć dzieci do drugich, a w międzyczasie czytaliśmy książkę czy oglądaliśmy ulubiony serial.
Jak to mawiają balijczycy: „Wy Europejczycy macie zegarki, a my mamy czas”
Być może „dzięki” koronawirusowi przyszedł w moim życiu czas na dostrzeżenie tego, co wypracowaliśmy sobie przez ostatnie lata, a nie tylko odhaczania kolejnych poziomów sukcesów.
W końcu mogłam z wielką rozkoszą wsłuchać się w grę na pianie moich dzieci. Amelka ubrana w piękne buty, usiadła dostojnie przy instrumencie i całą sobą grała, a nam obojgu sprawiło to niekłamaną satysfakcję. Nie sprawdzałam z zegarkiem w ręku jej umiejętności gry na pianinie, aby później szybko przejść do odrabiania lekcji czy przygotowywania kolacji. W niej samej dostrzegłam siebie, kiedy to jako mała dziewczynka przybiegałam do mojej mamy z własnoręcznie zrobionym na drutach szalikiem, aby sprawić jej przyjemność.
Teraz często, kiedy obie mamy gorsze dni mówię do niej: „Choć zagrasz mi na pianinie” Ja słucham, a ona oddaje mi z siebie to co najpiękniejsze. Wymieniamy się swoją dobrą energią i to jest ta bliskość, której teraz w namacalny sposób możemy doznać.
Muzyka jest stałym elementem naszego domu. Przenika nasze życie rodzinne w różnych jego aspektach: Antek gra na pianinie i gitarze, Amelka również śpiewa i tworzy własne utwory. Ja sama kilka lat temu zakupiłam gramofon z kilkoma jazzowymi winylami, które raczej do tej pory były tylko ozdobą mojego kącika przy oknie. Pewnego dnia układając moje ukochane piwonie w wazonie na stole, uruchomiłam sprzęt grający i nic tak dawno nie sprawiło mi tak dużej radości, jak obracający się krążek z wydobywającą się muzyką smooth jazzu.
Filiżanka cappuccino, widok na rozwinięte dostojnie kwiaty i w tle finezyjnie wybrzmiewająca „The Look Of Love” Dusty Springfield. Cóż można chcieć więcej? Może tylko jeszcze książka? Oj tak! Lubię powracać do ulubionych tytułów. Jednym z nich na pewno jest autobiografia mojego Męża. To nie tylko książka, ale przede wszystkim emocjonalna sinusoida, która nie raz przeniosła mnie ze wzruszenia wprost w szczery śmiech. „Byłbym zapomniał” jest bardzo ważną pozycją w moim życiu, nie tylko ze względu na poruszające wspomnienia Cezarego ale i fakt, że zdjęcie na okładce jest mojego autorstwa z czego jestem bardzo dumna.
Wszystkie moje książki, nie tylko czytam, ale i zaznaczam te najbardziej dla mnie cenne fragmenty; takie do których chętnie wracam, kiedy mam jakiś problem, stoję przed ważną życiową decyzją lub gdy po prostu mam ochotę podnieść się na duchu. Tak oto powstały moje osobiste albumy i pamiętniki, które teraz zaczynają swoje drugie życie. Z wielką pieczołowitością przeglądam półki sklepów papierniczych w poszukiwaniu takich wyjątkowych dzienników. W nich mogę znaleźć dosłownie wszystko.
Zapisuję ważne chwile z naszego rodzinnego życia, wklejam pamiątkowe zdjęcia jak to z 2008 roku, kiedy jeszcze jako para zakochanych udaliśmy się pod koło młyńskie w Chicago. Wówczas jako para bezdzietnych, żyjących chwilą ludzi, nie mieliśmy pojęcia, że w 2020 roku będziemy już rodzicami trójki wspaniałych dzieci. Te stworzone w moich osobistych zapiskach kontrasty dają mi teraz dużo motywacji i poczucia, że życie nie jest bezcelowe. Mimo wielu przeszkód jesteśmy tu i teraz, bardzo szczęśliwi w naszym rodzinnym domu pełnym zabawek, o które często potykamy się ciągnąc swoje zmęczone po całym dniu nogi do łóżka. Mój ulubiony cytat z książki Olgi Tokarczuk „Księgi Jakubowe” otwiera ten wyjątkowy dla mnie album, a w środku znajdują się między innymi zdjęcia z analogowego Zenitha, który pamięta moje pieluchy.
„Bóg stworzył człowieka z oczami z przodu, a nie z tyłu głowy, co znaczy, że człowiek ma się zajmować tym co będzie, a nie tym co było” No właśnie. To taki cytat, który idealnie wpisuje się w obecne czasy i daje nadzieję na lepsze jutro. Te słowa znajdują się na pierwszej stronie mojego dziennika, tak aby dosłownie ukazać sens ludzkiej egzystencji, a rodzinne zdjęcia są ucieleśnieniem teraźniejszości i przyszłości, które stworzą kolejną kartę pamiętnika z naszego życia.
Oczywiście w albumie nie brakuje moich perełek jak „Wiersz dla mamy” który napisała Amelka podczas mojej nieoczekiwanej wizyty w szpitalu. Wszystkie wyjątkowe rysunki, kartki oraz pamiątki zapisuję lub wklejam, ozdabiając je kolorowymi kształtami czy sensacjami jak ta widoczna na zdjęciu „Write your own story”.
W czasie pomiędzy e-learningiem, gotowaniem i popołudniowymi drzemkami Rity poszukuję inspiracji na blog. W szczególności tych kulinarnych. Mam mnóstwo zagranicznych książek kucharskich które są dla mnie bazą do tworzenia własnych przepisów i dzielenia się nimi z Wami właśnie tutaj. Zawsze starannie wybieram z mojego życia to co może okazać się dla moich czytelników wartościowe.
Mam nadzieję, że ten tekst również będzie działał pobudzająco na Waszą wyobraźnię i przede wszystkim serca. Wykorzystajcie ten czas na stworzenie swojego własnego Hygge nie tylko w stylu bycia czy życia, ale może w tworzeniu własnych wnętrz, czy atmosfery wokół siebie, które Was również wprawią w dobre samopoczucie. Czego Ciocia Edytka Wam życzy :)
Jeśli wybieracie się w tak daleką podróż, dobrze wcześniej zapytać o oferty biur podróży lub wykupić bilety czarterowe. Tylko takie gwarantują Wam bezpośredni lot z Polski do Punta Cana.
Następnego dnia, przywitał nas bardzo miły ogrodnik i wręczył do picia kokosy prosto z palmy. Mimo, iż nasza oferta przewidywała usługi all inclusive, Dominikańczycy bardzo liczą na choćby dolara napiwku. Ich pensje są bardzo małe i tak naprawdę, to tak zwane tipy od przyjezdnych pozwalają im godnie zarobić. Średnia pensja lokalnego mieszkańca wyspy to około 200 dolarów miesięcznie. Dominikana słynie przede wszystkim z uprawy ryżu, trzciny cukrowej, kokosów czy tytoniu z którego ręcznie wyrabia się słynne na całym świecie cygara. 
Oczywiście już kolejnego dnia, popędziliśmy ile sił w nogach na plażę. Piasek niczym mąka oplatał nasze nogi, a morze było wzburzone przez większość naszego pobytu. Wcale nam to nie przeszkadzało, ale należy pamiętać, że Dominikana to Karaiby, a przechylone od wiatru palmy, to stały krajobraz tej wyspy. Na samej plaży po jakimś czasie uzbroiliśmy się w cierpliwość, gdyż nasz błogi spokój co chwila zakłócali tubylcy, którzy oferowali nam: muszle, biżuterię z larimarem (niebieskim kamieniem), fotografię z małpką czy zrobienie tysiąca warkoczyków na jednej głowie. Oczywiście Amelka nie wytrzymała i musiała zafundować sobie (na szczęście mniej niż sto) plecione francuzy zakończone kolorowymi koralikami.
To był niesamowity czas mojej rozmowy z kobietą, która od urodzenia mieszka na Dominikanie. Rozmawiałyśmy o prawach kobiet na wyspie, o tym jak im jest ciężko. Ona sam miała trzymiesięczne dziecko, a mimo to, pracowała w pocie czoła, aby zarobić na utrzymanie rodziny. Przemoc wobec kobiet jest zjawiskiem powszechnym na wyspie, a pomoc socjalna na Dominikanie praktycznie nie istnieje. To co nadal wzbudza niemałe kontrowersje to fakt, że tubylcy mogą ubiegać się o dane stanowisko pracy w zależności od ich koloru skóry; im jaśniejsza, tym bardziej mogą liczyć na wyższe stanowisko i lepsze wynagrodzenie. Na samej wyspie podobno rozróżnia się aż kilka odcieni skóry, zaś dominikańskie kobiety uwielbiają białych mężczyzn i często właśnie z powodu koloru skóry, pragną mieć z nimi potomstwo. Mieszkanki wyspy liczą na to, że ich potomek o jaśniejszej karnacji będzie miał pewny start w życiu. 
Tak naprawdę ciężko jest znaleźć przyjemny butikowy hotel na Dominikanie, a na pewno nie znajdziecie go w ofercie biur podróży. Jeżeli chcecie znać moją opinię, to nie lubię molochów i zawsze preferuję małe hotele. Byłabym jednak niesprawiedliwa pisząc, że Paradisus był zaludniony przez turystów. Wcale nie było ich dużo, a ogólny spadek liczby przyjezdnych z USA sprawił, że niektóre hotele wyłączają część swoich budynków z użytku. Dzieje się tak za sprawą słynnych już wydarzeń sprzed kilku lat, o których było dosyć głośno w międzynarodowych mediach. Otóż śmiertelne zatrucia alkoholem wśród amerykańskich turystów, położyły się cieniem na dominikańskiej turystyce. Do dzisiaj tak naprawdę nie wiadomo, co sprawiło że trefny trunek trafił na wyspę. Niektórzy twierdzą, że to sprawa turystycznych porachunków i nieczystych zagrań konkurencji. Inni zaś uważają, iż to jedynie splot nieszczęśliwych wypadków i kolejny sposób na wyciągnięcie pieniędzy z odszkodowań, a wszyscy chyba wiemy, że amerykanie są mistrzami w te klocki. 
Następnie udaliśmy się do dominikańskiej szkoły, która niczym nie przypomina tych naszych w Polsce. Dzieci młodszych klas uczą się w budynku pokrytym blachą, więc można sobie tylko wyobrazić, jak gorąco jest im w letnich miesiącach. Starsze dzieciaki przebywają na powietrzu i mają tylko dach nad głowami, chroniący ich przed deszczem. Rok szkolny na Dominikanie teoretycznie zaczyna się we wrześniu, a w praktyce zależy to od rządu- czasami uczniowie idą do szkoły dopiero w październiku czy w listopadzie. 
Dominikański dom, który mieliśmy okazje zobaczyć i zwiedzić, również zamieszkiwało kilkoro członków jednej rodziny trudniącej się rolnictwem. Poznaliśmy między innymi proces uprawy kawy czy kakao, a póżniej pokazano nam etapy wypalania i doprowadzania ziaren do tej postaci, którą już wszyscy dobrze znamy i możemy zakupić w sklepie. 
Kolejnym punktem na naszej mapie była oczywiście mała manufaktura cygar, gdzie dokładnie mogliśmy przyjrzeć się procesowi powstawania wyrobów tytoniowych. Oprócz cygar mogliśmy kupić słynny na Dominikanie Mamajuana- czyli zmieszany rum, z czerwonym winem, miodem i korą z ziołami. Tubylcy wierzą, żę Mamajuana to afrodyzjak (płynna viagra), a sam trunek często stosowany jest przy różnych schorzeniach (trochę jak kiedyś nasz Amol)
Za dużo nie napiszę, gdyż na widok dwóch odciętych krowich głów leżących na stole przykrytym starą, zakrwawioną ceratą- odleciałam… W każdym razie pisząc najprościej, na dominikańskim targowisku nie obowiązują żadne przepisy sanitarne a niektóre zwierzęta jak na przykład kury, zabija się tutaj na miejscu, żeby były świeże. Odór krwi i zapach mięsa jest tak intensywny i odpychający, że Antek zaczął płakać, a ja udawałam, że nie widzę krwi spływającej rynsztokiem. Jednego można być pewnym. Dominikańczycy dobrze wiedzą, że w ich gorącym klimacie muszą sprzedać świeże mięso od razu, bo jeśli na takowym usiądzie mucha oznacza to, że nie nadaje się już do spożycia, bo jest po prostu zepsute. 
Oprócz wyrobów spożywczych: owoców, warzyw, ziół, na lokalnym targu można kupić artykuły przemysłowe. Z zapachem miksu: proszku do prania, mydła, pasty i plastiku bardzo mocno wiążą się moje wspomnienia z dzieciństwa. Otóż jakieś 25 lat temu, obok przedszkola w którym pracowała moja mama był sklep z artykułami przemysłowymi i śmierdziało w nim dokładnie tak samo jak w tej technicznej części dominikańskiego targu :) Myślę, że wielu z Was również pamięta ten specyficzny zapach dzieciństwa. Parę kroków od przemysłowej części bazaru można było natknąć się na stoiska z „akcesoriami” do wróżenia, modłów i przepędzania złych mocy. Dominikańczycy zaopatrują się tu w święte obrazki, artefakty czy przeznaczone do palenia podczas modlitw specjalne zioła.
Chciałabym Wam napisać o jeszcze jednej atrakcji i wycieczce, która zostanie w moim sercu na zawsze. Zdaję sobie sprawę, że to nie jest rozrywka dla wszystkich ze względu na wysoką cenę, ale może jednak warto wcześniej zaoszczędzić i zafundować sobie lot helikopterem na dziewiczą plażę. Wydawało mi się, że takie miejsca na ziemi po prostu już nie istnieją, a jednak są i można je dotknąć i poczuć gołą stopą. Wrażenia są niesamowite, a tuż po wylądowaniu pilot poczęstował nas kanapkami i zimnymi napojami, które spożywaliśmy patrząc na bezkresną plażę bez dobrze nam znanego widoku ludzi z drinkami i osobistymi głośnikami typu bluetooth. Warto zaznaczyć, że sam lot helikopterem jest jednak przygodą dla ludzi o mocnych nerwach, gdyż Dominikana jest bardzo wietrzną wyspą, co proporcjonalnie przekłada się na liczbę i siłę turbulencji. 
W każdym bądź razie Rita przespała lot w obie strony, a Antek całą drogę testował lotniczy system łączności, gadając do głośnika w swoich słuchawkach. Cezary zaś żywo dyskutował z pilotem w „dziwnym’’ języku zagłuszanym przez huk helikoptera. Jak się potem okazało pilot, rodzimy Dominikańczyk, miał żonę Czeszkę i chłopaki konwersowali po czesku, mając niezłą z tego zabawę.
Podsumowując: podróż na Dominikanę była przygodą życia. Piękne, białe plaże z przechylonymi od wiatru palmami, które oglądałam niegdyś tylko na szklanym ekranie, stały się dla mnie i mojej rodziny rzeczywistością. Jeżeli planujecie swoje podróże, niech ten tekst będzie dla Was zachętą do wizyty na tej rajskiej wyspie. To zupełnie inny świat- pełen cudownych kolorów i szczęśliwych ludzi.
Zanim jednak przedstawię mój przepis, chciałabym Wam nieco więcej napisać o mące, która jest królową w mojej kuchni. Mam na myśli samopszę. Niektórym z Was, zapewne ten rodzaj mąki jest znany. Ja odkryłam ją parę lat temu, gdy szukałam zamiennika do tradycyjnej mąski pszennej i glutenu. 
SKŁADNIKI NA CIASTO 
5. Do ciasta dolej soku z pomarańczy, dodając naprzemiennie wiórki kokosowe. Połącz wszystko mieszając drewnianą szpatułką w jednolitą masę. 
