Ten wpis będzie wyjątkowy i nie chodzi tu tylko o miejsce naszej podróży, czyli rajskie Malediwy, ale ilość zdjęć wykonanych moją ukochaną analogową Mamiya 645. Przed Wami około 100 pięknych analogowych zdjęć.

Muszę jakoś uporządkować ten wpis i zanim zacznę opowiadać o samych wyspach, to najpierw wezmę pod lupę sam pomysł podróżowania w czasie pandemii. No cóż… Było bardzo nerwowo, bo 9 dni przed naszym wyjazdem w Antka klasie potwierdzono koronawirusa, a trzy dni później Rita dostała gorączki. Zaczęłam się żegnać z naszym wyjazdem i odłożyłam pakowanie walizek na dzień przed wylotem. Finalnie okazało się, że to wszystko było tylko zbiegiem okoliczności, a ja we czwartek w nocy pakowałam walizkę, aby w piątek rano wsiąść do samolotu.
Jeżeli chcecie pomyśleć o wyjeździe, musicie spełnić parę warunków. Po pierwsze 72h przed wylotem w przypadku Dubaju i 96h w przypadku Male, wykonać test PCR w kierunku koronawirusa. To nie koniec. 24h przed przylotem na Malediwy, jak i wylotem z Malediwów musicie posiadać specjalny kod QR, który można uzyskać wypełniając Traveller Health Declaration. W pierwszej kolejności należy się zarejestrować na stronie IMUGA, a następnie wypełnić odpowiedni formularz. No i ostatnia kwestia. Wasz hotel na Malediwach musi znaleźć się na specjalnej liście akredytowanych hoteli, które możecie odwiedzić w czasie pandemii.

Niby nic, ale obiecałam sobie, że jak już znajdę się w samolocie to się upiję… Oczywiście obiecanki-cacanki, bo padłam jak kawka. Nocne pakowanie paczek dla Sky and Soul, szycie prototypów nowej kolekcji i dzienne obowiązki sprawiły, że ledwo widziałam na oczy. Z podróży niewiele pamiętam, bo odsypiałam ostatnie dni w każdej pozycji. Naszą podróż podzieliliśmy na dwa etapy. W Dubaju wylądowaliśmy około 22.30 i z premedytacją kolejny lot na Malediwy zaplanowałam na poranek. W czasie pandemii chciałam unikać czekania i spania w poczekalniach, gdzie jest pełno ludzi. Wynajęliśmy sobie hotel, który mieści się na samym lotnisku w Dubaju, zjadłam najbardziej obrzydliwy ramen w moim życiu, ale za to rano o 10.00 wypoczęci wsiedliśmy do samolotu, aby po 4 godzinach wylądować w istnym raju.
Sam widok wysp z lotu ptaka, wywołał u nas niesamowity entuzjazm.

Gdy już w końcu wylądowaliśmy, łódź zabrała naszą dwójkę do hotelu oddalonego od Male- stolicy Malediwów, jakieś 25-30 minut. Cóż mogę napisać? Gdy ściągnęłam buty wchodząc na wyspę, po raz kolejny założyłam je wyjeżdżając z hotelu.
W życiu nie widziałam tak pięknej przyrody, intensywnej zieleni, boskiego lazuru i wielobarwnego dna oceanu.
Nie słychać warkotu samochodów, krzyków i pretensji, za to widać piękne uśmiechy i wdzięczność do drugiego człowieka. Kiedyś słyszałam taki zwrot: „Tutaj czas płynie zupełnie inaczej” i pomyślałam sobie, że to jakaś kompletna bzdura i kolejna kalka słowna powtarzana bez zastanowienia. Myliłam się. Są jednak miejsca na ziemi, gdzie czas płynie zupełnie inaczej, a że my wyruszyliśmy w naszą zaległą podróż poślubną bez dzieciaków, to faktycznie zasmakowaliśmy zupełnie innego rodzaju relaksu. Dotąd był on nam nieznany lub słyszeliśmy o nim tylko w opowiadaniach naszych znajomych. Moment w którym nie musisz przez cały czas być na tak zwanym standby’u był nam obcy, gdyż zawsze priorytetem były dla nas potrzeby dzieciaków.
Jadąc na Malediwy warto zabrać ze sobą sprzęt do snorkelingu. Szczególnie rano różnokolorowe rybki żerują przy brzegu i to idealny czas na podwodne obserwacje. Pamiętajcie, że wyspy są krajem muzułmańskim, tak że weekend przypada tutaj na piątek i sobotę, a najlepszy czas na podróże są od listopada do końca marca.

Codziennie przed zachodem słońca spacerowaliśmy boso po całej wyspie, obserwując niezwykłą roślinność i zwierzęta. Plaże pełne są krabów, które aktywne są szczególnie wieczorami i nocą. W krzakach chowają się gekony oraz jaszczurki, a na płyciznach można spotkać płaszczki.
Któregoś wczesnego wieczoru nad głowami przeleciało mi coś naprawdę dużego, wyglądem przypominającego nietoperza. Powiedziałam Czarowi, że chyba właśnie nietoperz przeleciał nad nami, na co on z niedowierzaniem odparł: „to niemożliwe”. Ach ten Pazur i wybrzmiewający w jego głosie sceptycyzm… Okazało się, że miałam racje, a Malediwy to dom Rudawki wielkiej potocznie zwanej „latającym lisem” Zwierzęta te są bardzo aktywne wieczorem, kiedy szukają miejsca do snu, gdyż ten gatunek nietoperzy nie posiada zmysłu echolokacji (czyli nie potrafi latać w ciemności). Rudawka zamieszkuje głównie Cejlon i Indie oraz jest największym spośród wszystkich gatunków nietoperzy. Wierzcie mi, że naprawdę robią niesamowite wrażenie, a rozpiętość ich skrzydeł sięga 170 cm. Spójrzcie na fotografie tego drzewa. Te czarne worki zawieszone na gałęziach, to śpiące „latające lisy”, wiszące oczywiście głową w dół…

Co wieczór chodziliśmy obserwować zachód słońca na specjalnym tarasie, gdzie gościliśmy się lokalnym piwem i solonymi migdałami. Kelner- hindus z bujną czupryną nawet zasugerował Czarowi, że jedzenie mieszanki studenckiej dobrze robi na włosy, jednak Pazur odpowiedział, że próbuje od wielu lat i na niego jakoś to nie działa :D. Niezrażony tym kelner odpowiedział- widocznie za mało jesz…

Niewątpliwie plusem podróży w pandemii są atrakcyjniejsze ceny, chociaż same Malediwy są bardzo drogie, a piwo to koszt około 8-10 $. Do każdego rachunku doliczany jest również nie tylko podatek, ale i serwis. W przypadku naszego hotelu było to 15% i faktycznie do ostatecznego rachunku dochodziło około 27% dodatkowych kosztów.
Teraz trochę o pogodzie, czyli o tym co sprawiało mi największą frajdę. Temperatura w ciągu dnia to około 28 stopni Celsjusza, zaś w nocy 26 stopni. W ciągu dnia 2-3 razy padał bardzo mocny deszcz, który trwał około 15 minut. To dzięki temu roślinność na Malediwach jest taka soczysta, bujna i kolorowa. Wieczór i noc w przypadku naszego pobytu był czasem sztormów, chociaż nie były one jakoś bardzo przerażające. Bardziej przestraszyłam się, gdy po przybyciu do hotelu zobaczyłam w szafie kamizelki ratunkowe oraz latarki. Jak się okazuje obszar rajskich wysp narażony jest na tsunami, a w 2014 roku podczas takiego zdarzenia zginęło 108 osób, a 14 wysp zostało zalanych i ewakuowanych. Na domiar złego, jeden nadgorliwy internauta ( na pewno z troski) napisał w jednym z komentarzy pod moim postem, żebyśmy zobaczyli sobie film „Niemożliwe”. Znam ten film i wiem, że jest to gatunek katastroficzny oparty na faktach o tsunami na Oceanie Indyjskim w 2004 roku. Panu bardzo dziękuję, ale szczęśliwie jestem już w Warszawie. Tutaj co najwyżej katastrofa kanalizacyjna…

Nie wszystko złoto co się świeci, a ja lubię zawsze poznać drugą stronę medalu. W tym przypadku było nie inaczej. Będąc na takiej wyspie nasuwają się podstawowe pytania: „Skąd hotel czerpie prąd”? „Co ze śmieciami?” „Czy mimo wysoko opłacanego serwisu, tutaj również mamy do czynienia z tanią siłą roboczą?”
Prąd na wyspie czerpany był z agregatu, który mieścił się na środku wyspy, tuż obok wysokiej wieży z wieloma antenami. Problem polega na tym, że urządzenia te, nie są zaznaczone na hotelowej mapie, więc współczuję temu, kto trafi na domek blisko agregatu… Buczenie 24h na dobę gwarantowane, a do tego dym z pracy maszyn.
Ze śmieciami jest jeszcze większy problem, bo Malediwy naprawdę nie mają co z nimi zrobić. Niedaleko Male mieści się wyspa o nazwie Thilafushi, która jest niczym innym jak wielkim wysypiskiem i spalarnią śmieci. Przykładowo w 2015 rajskie wyspy odwiedziło około 1,3 mln turystów. Niestety to czarna strona Malediwów, gdyż śmieci i substancje toksyczne przedostają się do gruntu i wody. My również parę razy wyłowiliśmy plastikowe butelki z oceanu. Jak widać wrażliwość ludzi na ekologię nadal jest zbyt mała, a smród spalanych śmieci z Thilafushi był pewnego dnia nie do wytrzymania (niestety widzieliśmy ją z naszej wyspy oraz czarny dym unoszący się do nieba)
Co z pracownikami? Jak zapewne wiecie Malediwy położone są nieopodal Indii, dlatego będąc w tym kraju warto zaopatrzyć się w zapas herbat. Pracownikami resortów są w większości rodowici Malediwczycy- potomkowie Syngalezów i Drawidów, a każdy kto na stałe chce mieszkać i pracować na terenie wysp, musi przyjąć islam. Jakiekolwiek inne wyznania religijne są na Malediwach zabronione z zastrzeżeniem, że nie dotyczy to turystów.
Zastanawiałam się również, czy tak jak w przypadku Dubaju, na wyspach także mamy do czynienia z tanią siłą roboczą? Niestety tak, chociaż zależy to od hotelu i samego pracodawcy. O ile na ręce kelnera zauważyłam najnowszy Apple Watch, to osoby odpowiedzialne za utrzymanie porządku (głównie hindusi) pracują za przysłowiowe grosze.

Nie chciałabym tego wpisu kończyć smutnym akcentem, ale lubię obiektywnie spojrzeć na wszystkie kwestie, tym bardziej te związane z podróżami. Czas pandemii nie jest najlepszym momentem na wojaże, tym bardziej, że kosztowało mnie to sporo nerwów. Same Malediwy są dla mnie jednym z cudowniejszych miejsc jakie w życiu widziałam i na pewno chciałabym to niezwykłe miejsce pokazać dzieciakom. Już nawet zaczęliśmy zapełniać kolejną skarbonkę :)

Zanim napiszę post o Malediwach to dzisiaj przed Wami druga część wpisu o salonie. Na zdjęcia z raju musicie jeszcze poczekać, dlatego że cały nasz wyjazd relacjonowałam moją ulubioną analogową Mamyia 645 i dopiero za kilka dni zobaczę efekty swoich fotograficznych wojaży. Sama nie mogę się doczekać. Przy okazji opowiem Wam co nieco o podróżach w czasie pandemii bo nie ukrywam, że jest dosyć nerwowo. To wszystko jednak, dopiero w przyszłą niedzielę.

Wracając do wnętrz, kiedyś mogłam przeczytać, że moje lampy w salonie przypominają kebaby. Brawo, za kreatywność. Nie raz już zadziwiło mnie, jakie niektórzy potrafią użyć przenośnie na określenie zupełnie prostej rzeczy. Te „kebaby” które widzicie, to jedne z piękniejszych dodatków w moim salonie. Pamiętam jak pierwszy raz zobaczyłam je w nieistniejącym już sklepie House and More, który mieścił się w Galerii Mokotów.
Nie raz przyglądałam się tym majestatycznym lampom z daleka, aż w końcu wszystko dokładnie wymierzyłam w swoim salonie i zakupiłam świecące cudeńka wraz z prowansalską konsolą. Komplet idealnie wpisał się pomiędzy dwa okna, a nad meblem zawisły nasze najpiękniejsze zdjęcia z podróży. Wieczorem zapalone lampy tworzą niesamowity klimat, a ja uwielbiam przyglądać się pamiątkom z wakacji.
Skoro już jesteśmy przy światłach, to spójrzcie przez moment na zasłony. Jak widzicie są one oddzielone maskownicą, a w niej kryją się taśmy ledowe o ciepłej barwie. Zasłony pełnią w moim domu raczej rolę dekoracyjną, a wieczorami podświetlone, wnoszą jeszcze więcej ciepła, którego zawsze jestem spragniona. Warto o maskownicach pomyśleć na etapie wczesnego projektowania. Mnie zawsze denerwowały widoczne żabki, ale może dlatego że w moim rodzinnym domu, byłam skazana na marszczenie i zawieszanie ukrochmalonych, białych firan na oknach. Teraz po prostu wysuwam całą zasłonę z prowadnic i gotowe. Tak zwanych „ żabek” pozbywam się, tuż przed włożeniem zasłon do pralki.

Jak już jesteśmy przy materiałach tekstylnych, to opowiem Wam krótko o wyborach, którymi kierowałam się przy zakupie obić na sofy czy zasłony. Jak to bywa przy dzieciach w moim przypadku musi być: szybko, łatwo i praktycznie. Jeszcze przed paroma laty, miałam w mieszkaniu piękne, żakardowe zasłony. Faktycznie robiły wizualną robotę, jednak wypranie ich graniczyło z cudem. Finalnie 10 sztuk bardzo ciężkich zasłon woziłam na raty do pralni. Nie dość że kompletnie niepraktycznie, to wyobraźnie sobie jeszcze rachunek za pranie...
Tym razem nie popełniłam błędu sprzed lat i zamówiłam zasłony które mogę samodzielnie wyprać w pralce. Pamiętajcie, że wybierając materiał odbiciowy warto zwrócić uwagę na ścieralność czyli określaną w skali Martindale’a odporność na ścieranie. Im wyższy wskaźnik tym lepiej dla nas. Na przykład ścieralność na poziomie 50 000 cykli mówi o tym, że tkanina będzie dobrze wytrzymała na tarcie. Dobrze również zainwestować w materiał, który na przykład nie będzie przyjmował płynów (w przypadku dzieci to ważny element :)) jest to tak zwana hydrofobowość.
O co jeszcze warto spytać przy zakupie materiałów obiciowych do domu? Na pewno o odporność tkaniny na pilling (czyli mechacenie) oraz łatwość czyszczenia.

Obok smacznie śpiącego Stuarta, możecie dostrzec beżowe, druciane kosze, które kupiłam kilka miesięcy temu w MuppetShop. Salon jako serce domu, musi także pomieścić skarby najmłodszego członka rodziny, czyli czytaj „ usilnie staramy się utrzymać porządek w domu.” Muszę przyznać, że jak na razie nam się to całkiem nieźle udaje i wszystkie: misie, laleczki, świnki Peppy i inne urocze stworzenia znajdują swój dom w koszach, co cieszy moje pedantyczne oko :)
Na koniec chciałabym, abyście zwrócili uwagę na dwie ostatnie kwestie. Przede wszystkim shuttersy, którymi zabudowane są grzejniki. Taki styl zabudowy pozwala swobodnie przenikać ciepłemu powietrzu do pomieszczenia i nawiązuje do reszty domowej stylizacji. Jak Wam już wspominałam we wcześniejszym wpisie, kiedyś marzyły mi się shuttersy na oknach, ale niestety wnętrze stałoby się bardzo ciemne i przytłaczające. Jak to się mówi: „ jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma” i tym właśnie sposobem shuttersy pojawiły się na grzejnikach i zabudowach mebli, dzięki czemu przeniosłam do wnętrza trochę ukochanej Prowansji.

Na parapecie możecie dostrzec moje perełki, czyli mini szklarnie w szprosy, które wnętrze wypełniają kwiaty lub ozdoby charakterystyczne dla danej pory roku. Niedługo znajdą się w nich krokusy i żonkile, później lawenda, a na jesień wrzos lub rożnego rodzaju fikuśne małe dynie. Te urocze dodatki są dla mnie tak ważne, że kiedyś na pewno poświęcę im osobny wpis. Tym czasem właśnie wylądowałam w Warszawie i kończę ten wpis, by w końcu jak najszybciej ucałować swoją bandę trzech Królików :)

Wasza Ciotka